Nie stanie Ci w gardle ani nie zostawi nieprzyjemnego posmaku w ustach. Krwi tez nie utoczy. Generalnie jest nieszkodliwa i nietoksyczne. Często potrafi wspomóc nasz umysł i ciało i podtrzymać formę pomimo upływu lat.
Skąd zatem tak łatwo pozwalamy sobie i naszym pociechom na jej pomijanie czy wręcz unikanie?
Temat cichego przyzwolenia bezruchu dotyczy zarówno dzieci jak i osób dorosłych. Dzieci zatopione w świecie wirtualnych aktywności niechętnie chcą wysilać swoje ciało i odrywać się do komputerów. Czy to kwestia wzorca rodzinnego czy nowego stylu życia pokolenia? Pewnie i jedno i drugie, ale o ile łatwiej jest gdy dom jest aktywny i rodzice swoją postawa pokazują młodemu człowiekowi ze czerpią radość z ruchu i maja poczucie dobrze wykorzystanego czasu i inwestycji we własne zdrowie.
Rodzic ruszający się to rodzic wytwarzający endorfiny wiec spokojniejszy, radosny i odporny na niespodzianki dnia codziennego. Ruch ćwiczy nie tylko ciało ale tez wyrabia dyscyplinę, konsekwencje w działaniu, pewność siebie, zdrową rywalizację ale też wyczula na innych i pobudza odruchy empatyczne czy kształtuje postawy etyczne.
Tyle dobroci dla ducha i ciała wiec tym bardziej pytamy skąd ta akceptacja unikania aktywności?
Ano z lenistwa. Wrodzonego człowiekowi mechanizmu wystawiającego na próbę nasza silna wole. Jednostka musi się przełamać, wręcz zmusić do działania aby zasłużyć na nagrodę jaka są profity z ruchu. Ten element przełamania się decyzyjnego jest kluczowy. Musi być wysiłek aby była nagroda. Tak mamy skonstruowany świat!
Warto już od najmłodszych lat pokazywać naszym dzieciom prawdę o oczekiwaniach świata :) aby potem uniknąć rozczarowań małych książąt i księżniczek. A przy okazji nauczyć młodzież mechanizmu: wysiłek - nagroda i tego ze wypracowana nagroda smakuje lepiej.
Do nauki więc! Nieście ten kaganek oświaty ku Waszym domostwom.